M.N. Oxman, M.J. Levin, G.R. Johnson i wsp.
N. Engl. J. Med., 2005; 352: 2271-2284
Opublikowano w Medycyna Praktyczna Suplement „Szczepienia” 2008/02
Wprowadzenie: Liczba zachorowań na półpaśca, ciężkość jego przebiegu oraz częstość występowania przewlekłego nerwobólu postherpetycznego zwiększa się wraz z wiekiem. Ponieważ w związku ze starzeniem się społeczeństwa problem ten jest coraz powszechniejszy, podjęto próbę zapobiegania zachorowaniom poprzez szczepienie osób starszych.
Metoda: badanie z randomizacją, podwójnie ślepa próba z placebo
Lokalizacja i badani: Stany Zjednoczone; 38 546 dorosłych >60. roku życia, którzy w przeszłości chorowali na ospę wietrzną Interwencja: Uczestników badania przydzielono losowo do jednej z 2 grup, w których otrzymali podskórnie jedną dawkę odpowiednio: (1) szczepionki („żywej”) zawierającej atenuowany wirus VZV szczepu Oka w dawce 14-krotnie większej niż w szczepionce przeciwko ospie wietrznej (Zostavax [MSD]); (2) placebo.
Wyniki: Okres obserwacji trwał ponad 3 lata. W grupie zaszczepionych, w porównaniu z grupą, która otrzymała placebo, stwierdzono zmniejszenie ryzyka wystąpienia półpaśca (5,42 vs 11,12 przypadku/1000 osobolat; RRR: 61,1% [95% CI: 51,1-69,1]) oraz utrzymywania się nerwobólu po ustąpieniu ostrych objawów choroby (0,46 vs 1,38 przypadku/1000 osobolat; RRR: 66,5% [95% CI: 47,5-79,2]).
Zarówno miejscowe (ból, obrzęk, rumień, świąd), jak i uogólnione (najczęściej ból głowy) niepożądane odczyny poszczepienne częściej obserwowano w grupie, która otrzymała szczepionkę. W większości miały nieduże nasilenie i ustępowały samoistnie w ciągu 4 dni.
Wniosek: Szczepionka przeciwko VZV („żywa”) zawierająca dużą dawkę atenuowanych wirusów szczepu Oka podana osobom >60. roku życia zmniejszyła ryzyko zachorowania na półpasiec i wystąpienia nerwobólu postherpetycznego w ciągu 3 lat po szczepieniu, ale była przyczyną niepożądanych odczynów poszczepiennych, zwłaszcza miejscowych, w większości o niewielkim nasileniu.
